Ο πετυχημένος νέος, μοιράζεται με το eirinika.gr το success story του και περιγράφει πόσο δύσκολο είναι τελικά το να κάνεις άλματα από οροφές και ταράτσες!
Δείτε τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης του 'Aγγελου Πουλή στο eirinika.gr:
- Όταν κάνω Παρκούρ νιώθω όπως νιώθει ένας απλός άνθρωπος όταν κάνει τρέξιμο στο δρόμο
- Στόχος του Παρκουρ είναι να πας από ένα σημείο A σε ένα σημείο B, και ότι και να γίνει να φτάσεις εκεί γρήγορα και αποτελεσματικά. Αυτό θέλω να να πετυχαίνω σε οτιδήποτε βάζω στόχο
- Ο φόβος είναι κάτι που δε βοήθα σε τίποτα και που σε αποτρέπει από το να κυνηγήσεις τα όνειρα σου
- Η επιτυχία μπορεί να είναι στο επόμενο βήμα και αν δε δοκιμάσεις δε θα το μάθεις ποτέ
- Πρέπει να αφήσεις κάτι σημαντικό στον κόσμο κατά τη διάρκεια της ζωής σου, για όσο αυτή κρατήσει. Αλλιώς γιατί ήρθες εδώ; Για να πληρώνεις λογαριασμούς και να δουλεύεις για τα όνειρα άλλων; Όχι
- Αν δεις το Ηollywood σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που όλοι εκεί πάνε με σκοπό το χρυσό μετάλλιο, και είσαι προπονημένος να μη χάνεις και να προπονείσαι καθημερινά για το στόχο σου όπως όλοι οι πρωταθλητές έχετε δει να κάνουν, τότε είσαι ήδη ένα βήμα πιο μπροστά από τούς υπόλοιπους ηθοποιούς
- Όταν λέω γρήγορα, το εννοώ. Ακριβώς έναν χρόνο πριν ξεκίνησα την υποκριτική και την ίδια στιγμή είπα ότι αν είναι να το κάνω θα το φτάσω στο τέρμα, θα πάω στο Ηollywood. Τα αγγλικά μου ήταν μέτρια, η προφορά μου τελείως ελληνική, ιδέα από ηθοποιία δεν είχα παρά μόνο μια μικρή εμπειρία από διαφημίσεις πριν που δεν σχετίζονται με υποκριτική, απλά με την άνεση μπροστά στην κάμερα
- Δεν είμαι superman, όλοι οι άνθρωποι έχουν φόβους. Τo θέμα είναι να μη τους αφήνεις να σε κερδίζουν και να συνεχίζεις όσο μπορείς, με αυτογνωσία και σχέδιο
Ειρήνη Νικολοπούλου: Από ποια ηλικία ασχολείστε με το Παρκούρ;
Άγγελος Πουλής: Ξεκίνησα το Παρκούρ 22 χρονών, βλέποντας την Γαλλική ταινία ''Banlieue 13'' με πρωταγωνιστή τον David Bell, ιδρυτή του Παρκούρ. Δυστυχώς, κανείς άλλος που να ήξερα τότε στην Ελλάδα δεν έκανε Παρκούρ και ξεκίνησα μόνος μου βλέποντας και άλλα videos στο YouTube με τις βασικές κινήσεις, προσπαθώντας παράλληλα να πείσω φίλους μου να ξεκινήσουν.
Ε.Ν: To Παρκούρ αν και καθιερώθηκε από το David Belle τη δεκαετία του '80,σε ένα προάστιο του Παρισιού, στην Ελλάδα έχει γίνει ευρέως γνωστό τα τελευταία χρόνια. Εσάς ποια δραστηριότητα σας άρεσε σαν παιδί;
Α.Π: Από μικρή ηλικία είχα δοκιμάσει σχεδόν όλα τα αθλήματα. Από μπάσκετ και ποδόσφαιρο μέχρι tennis, volley, ενόργανη, karate, στίβο και διάφορα άλλα. ''Έμενα'' λίγους μήνες και σταματούσα γιατί τελικά δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον. Στα 14 μου είδα μια Αμερικάνικη ταινία "Τhrasin" με skateboard . Δοκίμασα και τελικά ήταν κάτι που έκανα για τα επόμενα εφτά χρόνια σχεδόν καθημερινά, μιας και τότε ήταν ήδη ανεπτυγμένο στην Ελλάδα.
Ε.Ν: Tι είναι αυτό που σας έκανε να αγαπήσετε κάτι τόσο ριψοκίνδυνο;
ΑΠ: Δε το θεωρώ τόσο ριψοκίνδυνο όσο φαίνεται να είναι. Υπάρχει μέθοδος, αργά και σταθερά βήματα, και το τελικό αποτέλεσμα που ο κόσμος βλέπει οφείλετε σε πολλά χρόνια προπόνησης. Όταν κάνω Παρκούρ νιώθω όπως νιώθει ένας απλός άνθρωπος όταν κάνει τρέξιμο στο δρόμο.
Ότι κάνεις καθημερινά στη ζωή σου γίνετε τρόπος ζωής και πλέον έρχεται ασυναίσθητα ενώ βελτιώνεσαι μέρα με τη μέρα. Θεωρώ πιο επικίνδυνο να οδηγείς αυτοκίνητο σε εθνική οδό με 180 klm/ώρα κάτι που κάνουν 8 στους 10 Έλληνες κάθε μέρα. εκεί δεν είσαι μόνος σου, το λάθος ενός διπλανού οδηγού μπορεί να κοστίσει τη δική σου ζωή. Στο Παρκούρ είσαι μόνος σου και εσύ αποφασίζεις τι και πότε το κάνεις.
Στατιστικά έχουμε εκατομμύρια θανάτους από τροχαία και χιλιάδες στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Λόγω Παρκούρ έχουμε από κανένα μέχρι ελάχιστα περιστατικά ,και αυτά από μικρά παιδιά που απλά πάνε να αντιγράψουν ότι βλέπουν στο internet.
Ε.Ν: Το Παρκούρ είναι γνωστό και ως ''Τέχνη της Φυγής''. Προσπαθείτε να ξεφύγετε από κάτι;
Α.Π: Οι πολεμικές τέχνες χαρακτηρίζονται ως τέχνη της αυτοάμυνας. Μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις έναν η περισσότερους αντίπαλους, κάτι που μπορεί να σου συμβεί και στο δρόμο. Προφανώς όμως ελάχιστες φορές κάποιος θα κάτσει πραγματικά να χρησιμοποιήσει ότι έχει μάθει όταν είναι αντιμέτωπος στο δρόμο με 2-5 άτομα, γιατί αν δεν είναι ο Bruce Lee το πιθανότερο είναι να ηττηθεί. Εκεί λοιπόν έρχεται το parkour.
Το Παρκούρ σε μαθαίνει να αποφεύγεις μια κατάσταση. Είναι πολύ πιο εύκολο αν ξέρεις να κάνεις καλά Παρκούρ να ξεφύγεις από έναν η περισσότερους "εχθρούς-αντίπαλους-κίνδυνους" ,ειδικά όταν αυτοί πιθανότατα δε θα ξέρουν ή δε θα μπορούν να κινηθούν όπως εσύ. Έτσι θεωρείται τέχνη τις φυγής. Αντιμετωπίζεις το πρόβλημα μαθαίνοντας να το ξεπερνάς με πιο ανώδυνο τρόπο.
Λ.Α: Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να κάνει ή να ξεκινήσει Παρκούρ στην Ελλάδα; Εσείς τι είδους εμπόδια αντιμετωπίσατε;
A.Π: Πλέον είναι πολύ εύκολο, μπορείς να βρεις παντού παιδιά που κάνουν. Μπορείς να γίνεις μέλος μιας ομάδας, ή να εγγραφείς στο "Παρκούρ" group στο facebook και να πας στις προπονήσεις που κανονίζουν. Όταν ξεκίνησα εγώ όπως είπα δεν έκανε κανένας που να γνωρίζω, δεν το έβαλα όμως κάτω, έψαχνα κάθε μέρα στο internet μήπως και βρω πληροφορίες.
Κάποιοι φίλοι μου ξεκίνησαν αλλά σταματούσαν γρήγορα, μέχρι που γνώρισα σε κάποιο internet forum τον Τάσο Γκικούδη, ο οποίος είναι πλέον φίλος μου. Συναντηθήκαμε, γίναμε φίλοι, κάναμε καθημερινές προπονήσεις και σύντομα δημιουργήσαμε την πρώτη ελληνική ομάδα με όνομα NSA. Σιγά σιγά το διαδώσαμε προς τα έξω μέσω δικών μας videos στο youtube, από εκπομπές στην τηλεόραση, περιοδικά και ότι άλλο μπορούσαμε.
Ε.Ν: Η αγάπη σας για το Παρκούρ και τη δράση γενικότερα, σας χάρισε την πρώτη θέση στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας. Πόσο εύκολη ήταν η διαδρομή μέχρι τη κατάκτηση αυτής της διάκρισης;
Α.Π: Όλα ξεκίνησαν από το Παρκούρ. Στην προσπάθεια μου τότε να κάνω videos με μόνο σκοπό να τα προβάλω στο ΥouΤube ώστε να ξεκινήσουν και άλλοι να ασχολούνται με το άθλημα. Πήρα μια μικρή κάμερα με κασέτα που είχε ήδη ο πατέρας μου και ξεκίνησα με αυτήν. Αρχικά γυρίζαμε συνεχώς videos, οπότε εξασκούμουν καθημερινά σε αυτό. Ξεκίνησα edit με απλά προγράμματα όπως είναι για παράδειγμα τα windows movie maker, pinnacle studio και αργότερα με πιο επαγγελματικά όπως το premiere και το after effects.
Έβλεπα κάθε μέρα tutorials και παράλληλα μάθαινα στην πράξη. Πήρα μια καλύτερη κάμερα στην πορεία και όταν είδα ότι μου άρεσε το film making ,άρχισα να το εξελίσσω και να ασχολούμαι πιο σοβαρά. Άρχισα να κάνω σκηνοθετώ videos με ιδέες, με μικρά σενάρια και όχι μόνο Παρκούρ όπως παλιά. Έχω κερδίσει άλλους 2 διαγωνισμούς video εκτός του 4ου Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας, σε διαγωνισμό μεγάλου ελληνικού μουσικού καναλιού.
Δε βρήκα καμία δυσκολία στη διαδρομή αυτή, απλά μου άρεσε, προσπάθησα, ασχολήθηκα, και μάλλον είχα ταλέντο τελικά σε αυτό. Η φαντασία βοηθάει πολύ και η δημιουργικότητα επίσης. Μεγάλο ρόλο στο να μάθω εύκολα τα προγράμματα ,έπαιξε ότι για πολλά χρόνια πριν συνέθετα ηλεκτρονική μουσική, με δύσκολα προγράμματα όπως το cubase, logic κλπ, οπότε όταν άνοιξα ένα video editing program αργότερα, απλά το μόνο που είχα να κάνω στο μυαλό μου ήταν να αντικαταστήσω τους ήχους με εικόνα.
Στην μουσική κολλάς και κόβεις ήχους, στο video κολλάς και κόβεις εικόνες στο μοντάζ .Η διαδικασία , μου ήταν γνωστή. Όταν κάνω video είναι σαν να συνθέτω μουσική, και για αυτό προσπαθώ να συνδυάζω κατάλληλα μουσική με ήχο στο τελικό αποτέλεσμα.
Ε.Ν: Υποκριτική και Παρκούρ, τι κοινό και τι διαφορές έχουν;
Α.Π: Το Παρκούρ είναι ένας δρόμος για να μπεις στο movie industry, σε διαφημιστικά, βιντεοκλίπς, shows, οτιδήποτε, διότι χρησιμοποιείται πλέον πάρα πολύ ειδικά σε ταινίες δράσης στο εξωτερικό. Προσωπικά μου άνοιξε το δρόμο για να φτάσω ως εδώ. Σίγουρα δεν φτάνει μόνο αυτό, πρέπει να συνδυάζεις ένα πακέτο στιλ, εμφάνισης, ικανοτήτων, ταλέντου, θέλησης, χαρακτήρα και πολλά άλλα. Όσο καλύτερος είσαι σε όλα αυτά τόσο καλύτερα θα τα καταφέρεις σε αυτή τη δουλειά αν αποφασίσεις να εξελίξεις τις δυνατότητες σου και να περάσεις στην υποκριτική.
Απ’ την άλλη, σαν φιλοσοφία, και συγκεκριμένα για την υποκριτική στο Los Angeles που εκεί στοχεύω, πιστεύω ότι η ψυχολογία ενός αθλητή βοηθάει πάρα πολύ στο να τα καταφέρεις. Αν δεις το Ηollywood σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που όλοι εκεί πάνε με σκοπό το χρυσό μετάλλιο, και είσαι προπονημένος να μη χάνεις και να προπονείσαι καθημερινά για το στόχο σου όπως όλοι οι πρωταθλητές έχετε δει να κάνουν, τότε είσαι ήδη ένα βήμα πιο μπροστά από τούς υπόλοιπους ηθοποιούς.
Στόχος του Παρκούρ είναι να πας από ένα σημείο A σε ένα σημείο B, και ότι και να συμβεί να φτάσεις εκεί γρήγορα και αποτελεσματικά Αυτό θέλω να πετυχαίνω σε οτιδήποτε βάζω στόχο. Όταν λέω γρήγορα, το εννοώ. Ακριβώς έναν χρόνο πριν ξεκίνησα την υποκριτική και την ίδια στιγμή είπα ότι αν είναι να το κάνω θα το φτάσω στο τέρμα, θα πάω στο Ηollywood. Τα αγγλικά μου ήταν μέτρια, η προφορά μου τελείως ελληνική, ιδέα από ηθοποιία δεν είχα μόνο μια μικρή εμπειρία από διαφημίσεις πριν που δεν σχετίζονται με υποκριτική, απλά είχα άνεση μπροστά στην κάμερα.
Καθώς δεν είχα το απαραίτητο acting βιογραφικό για να μπορώ να δηλώσω για την αμερικανική artistic visa που δεν την παίρνει ο οποιοσδήποτε, απαιτούνται προϋποθέσεις. Είπα έχω δώδεκα μήνες, την επόμενη ημέρα ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής, έκανα μόνος μου κάθε μέρα american accent training από το youtube, διάβασα πολλά βιβλία περί Los Angeles, acting, πώς δουλεύει το σύστημα εκεί.
Έκανα γνωριμίες μέσω facebook, διότι δεν ήξερα απολύτωςς κανέναν εκεί, και είπα θα συμμετέχω σε όσες πιο πολλές δουλειές μπορώ σε ταινίες μέχρι να φύγω για να φτιάξω το βιογραφικό μου και να το κάνω κατάλληλο για αίτηση visa. Δώδεκα μήνες μετά βρέθηκα στο hollywood, έχοντας υπογράψει με δύο πρακτορεία την πρώτη μέρα που βγήκα έξω και έχοντας παίξει σε εννέα ταινίες στην Ελλάδα, μικρού και μεγάλου μήκους.
Δύο από αυτές μάλιστα είναι με μεγάλα ονόματα όπως του Νίκου Ζαπατίνα μαζί με τη Ζετα Μακρυπούλια, τον Γιάννη Ζουγανελη και άλλους γνωστούς ηθοποιούς, όπως και η μια ταινία μεγάλου μήκους που θα συμμετέχω τώρα, του Μανούσου Μανουσάκη.
Επιπλέον, έχω κερδίσει και ένα διεθνές βραβείο για δική μου ταινία, έχω συμμετάσχει σε τρία μουσικά videoclip το όποιο ένα είναι μεγάλη επιτυχία στην Αμερική από το group monophonics-strange love, και έχω κάνει πολλές επαφές στο Los Angeles με σχεδόν όλους τους Έλληνες ηθοποιούς εκεί. Nομίζω πως για δώδεκα μήνες δε τα πήγα και άσχημα, βέβαια όλη μέρα κάνω μόνο αυτό και προπόνηση.
Ε.Ν: Υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβηθήκατε τόσο πολύ ώστε να σκεφτείτε να σταματήσετε;
Α.Π: Ναι υπήρξαν αρκετές φορές που να φοβήθηκα να εκτελέσω μια συγκεκριμένη κίνηση. Κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Ο φόβος είναι κάτι που δε βοήθα σε τίποτα και που σε αποτρέπει από το να κυνηγήσεις τα όνειρα σου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει, είναι μόνο δημιούργημα τις φαντασίας σου και του τι μπορεί να συμβεί.
Δεν έχω σκεφτεί να σταματήσω το Παρκούρ λόγο φόβου. Απλά έχει τύχει να μη κάνω κάτι κάποια φορά, το οποίο προσπάθησα την επομένη που ένιωθα καλύτερα ή που θα δοκιμάσω στο μέλλον.
Δεν είμαι superman,όλοι οι άνθρωποι έχουν φόβους. Τo θέμα είναι να μη τους αφήνεις να σε κερδίζουν και να συνεχίζεις όσο μπορείς, με αυτογνωσία και σχέδιο. Σκέψου ότι όταν πήρα την απόφαση να αλλάξω όλη μου τι ζωή και να φύγω Αμερική, στο άγνωστο, χωρίς να ξέρω κανέναν, εννοείται ότι φοβήθηκα .
Τo άγνωστο φοβίζει. Από το που θα μείνω, τι θα κάνω, αν σκέφτομαι υπερβολικά, ότι είναι πάρα πολλά χρήματα, μέχρι και το πήγαινε έλα του αεροπλάνου των 17ωρων πτήσεων σκέφτηκα να σου πω την αλήθεια.
Όμως ισχύει το εξής:" If Your Dream Doesn't Scare You, It isn't Big Enough " οπότε ξέρω ότι η επιλογή μου ήταν σωστή τελικά. Επίσης σημαντικό είναι και και το: "When you feel like giving up, remember why you started" αυτά είναι τα μότο μου που με κάνουν και συνεχίζω να ονειρεύομαι και να ασχολούμαι με το Παρκούρ. Η επιτυχία μπορεί να είναι στο επόμενο βήμα και αν δε δοκιμάσεις δε θα το μάθεις ποτέ.
Ε.Ν: Κατεφέρατε να φτάσετε μέχρι το μακρινό Χόλιγουντ ''κάνοντας'' Παρκούρ. Μιλάω φυσικά για το συμβόλαιο που υπογράψετε με δύο πολύ μεγάλα πρακτορεία μέσα σε μόλις 3 μέρες! Ποια είναι τα όνειρα σας για την Αμερική;
Α.Π: Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, ή να λέω πράγματα πριν συμβούν άλλα απ' την άλλη δε μπορώ να πω ότι πάω και ότι γίνει ,ότι πάω και βλέπουμε. Πάω να δοκιμάσω και αν ''κάτσει'' τότε καλός. Πάρα πολλοί μου είπαν ξέχνα το, άλλοι ότι μπορεί να μου πάρει και δέκα χρόνια για ένα μικρό ρόλο σε ταινία ,και πολλά άλλα. Που δεν λέω ότι αποκλείεται να συμβούν, μάλιστα είναι αυτό που συμβαίνει σχεδόν σε όλους ειδικά όσους έρχονται εκτός Αμερικής. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται πηγαίνω με σκοπό να πετύχω το περισσότερο που μπορώ και ακόμα παραπάνω. Θα κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου.
Έχω σχέδιο βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο και θα δουλέψω πάνω σε αυτό. Μπορεί να σταθώ τυχερός γρήγορα, μπορεί και όχι, το μέλλον θα δείξει. Καλός η κακός δε μπορώ να πάω βλέποντας και κάνοντας, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Σχεδιάζω ,δοκιμάζω, πράττω, ως τώρα μου έχει βγει σε καλό. Γενικά ή θα το ''τερματίσω'' που λέμε ή δε θα το κάνω καν, δεν υπάρχει plan b. Όλο το παραπάνω σκεπτικό βγαίνει διότι απλά έχω δημιουργήσει το δικό μου perspective.
Υπάρχουν κάποια standards γύρω μας και αντιλήψεις οι οποίες έχουν δημιουργηθεί σύμφωνα με τις εμπειρίες και τις απόψεις των πολλών, ή του λογικού και από μικρός μαθαίνεις να ζεις έτσι και να λες αυτό γίνετε, αυτό δε γίνετε, αυτό είναι παράλογο και τα λοιπά. Όταν βασίζεσαι στη δική σου πραγματικότητα όμως, εσύ δημιουργείς το μέλλον σου και εσύ καθορίζεις τι είναι αδύνατον η όχι. Με λίγα λόγια, μελετώ ανθρώπους που έχουν πετύχει και όλοι είχαν παρόμοιες αντιλήψεις.
Ποιες ήταν η πιθανότητες για ένα παιδί από ένα μικρό χωριό της Αυστρίας, να ξεκινήσει μόνος του γυμναστική και να βγει 7 φορές Mr Olympia και άλλες τόσες Mr Universe, και μετά να θέσει στόχο να γίνει ο πιο πετυχημένος ηθοποιός του Hollywood ενώ είχε τεράστιο σώμα, άσχημη προφορά, ελάχιστο ταλέντο στην υποκριτική και περίεργο όνομα; Και όλοι να του λένε ξέχνα το.. Και αφού καταφέρνει αυτό να γίνετε και κυβερνήτης τις California έχοντας παντρευτεί μια Kennedy; Αν ρωτούσες 100 ανθρώπους θα σου λέγαν δεν υπάρχει περίπτωση. Ο ίδιος όμως το θεώρησε εφικτό και απλά το κάνε. Μιλάω για τον αγαπημένο μου ηθοποιό Arnold Schwarzenegger, αλλά και διαφόρους άλλους. Θα κλείσω την απάντηση μου με το εξής quote:"You've only got three choices in life: give up, give in, or give it all you've got".
Ε.Ν: Σε παλαιότερη συνέντευξη σας έχετε πει ότι πάτε στο Hollywood για να δείτε τη ζωή από την Α' Εθνική, μιας και στην Ελλάδα κάποιος παίζει στην Γ'. Εσείς, νιώθετε ικανοποιημένος με όσα έχετε καταφέρει μέχρι στιγμής ή θα θέλατε να κάνετε κι άλλα πράγματα στο μέλλον, μεγαλύτερα ενδεχομένως;
Α.Π: Σίγουρα νιώθω ικανοποιημένος, όμως δεν σταματάς ποτέ εκεί. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ήθελα να δώσω βάρος στο να κάνω δικές μου ταινίες. Ωστόσο αυτό είναι κάτι που θα δουλέψει καλύτερα αν έχω κάνει το όνομα μου πιο γνωστό και έχω αποκτήσει οικονομική άνεση στο να κάνω δικές μου παραγωγές. Ο στόχος μου μέσα από ότι κάνω, από Παρκούρ, acting, ταινίες είναι ένας: Θέλω μέσα από αυτά που κάνω να εμπνεύσω και άλλους να κάνουν το ίδιο, να γίνω ένα παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρο τους αλλά φοβούνται γιατί πιστεύουν ότι δεν είναι αρκετά καλοί, ή ότι δεν είναι εφικτό.
Λογικά όσο πιο ψηλά φτάσω τόσο περισσότερους θα εμπνεύσω και θα παρακινήσω να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, και για αυτό ακριβώς θέλω οι ταινίες που θα συμμετέχω ή θα σκηνοθετώ να είναι inspirational, να σε κάνουν να θες να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να ξεκινήσεις να δουλεύεις για το όνειρο σου! Χαίρομαι διότι λαμβάνω συνεχώς μηνύματα, τα οποία με παρακινούν να συνεχίζω και να νιώθω ότι είναι η δουλεία μου αυτή. Σας μεταφέρω ένα δυο μηνύματα από κάποιους γονείς που με βρήκαν στο facebook:
-" Εύχομαι όλα σου τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα και όλοι σου οι δρόμοι να είναι πάντα ανοιχτοί και να αποδίδουν καρπούς έτυχε και διάβασα τη συνέντευξή σου στο"..." και έπαθα σοκ με το χαρακτήρα, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά σου όπως και με πολλά άλλα... εύχομαι και ο γιος μου μεθαύριο να έχει αντίστοιχα δεδομένα και να ακολουθήσει την καρδιά τόσο μοναδικά όπως κι εσύ να είσαι καλά!
-" Σ' ευχαριστώ για την αποδοχή και σου εύχομαι ό, τι καλύτερο σε ό,τι και αν κάνεις! Και όταν φτάσεις ψηλά... μη μας ξεχάσεις! Έχω και εγώ έναν γιο όμορφο και με ταλέντο!
Τα παραπάνω είναι μόνο ένα δείγμα. Οποιοσδήποτε θα ένιωθε ότι οφείλει να πετύχει και να μη απογοητεύσει κανέναν ,και πάνω από όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Χωρίς κοινό να σε στηρίζει και την αγάπη του κόσμου κανένας καλλιτέχνης/ ηθοποιός/ τραγουδιστής δεν πετυχαίνει. Πρέπει να αφήσεις κάτι σημαντικό στον κόσμο κατά τη διάρκεια της ζωής σου, για όσο αυτή κρατήσει. Αλλιώς γιατί ήρθες εδώ; Για να πληρώνεις λογαριασμούς και να δουλεύεις για τα όνειρα άλλων; Όχι..
Επιμέλεια: Ειρήνη Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου