Γέννημα θρέμα της φασιστικής Ιταλίας του 1940, ο γιός του ποιητή Τζοζέπε Μπερτολούτσι, καταλήγει παθιασμένος Μαρξιστής και άθεος που έψαχνε μέχρι το τέλος την προσωπική του ποίηση στις αφηγήσεις και τα πλάνα του.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός του σπουδαίου Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ήθελε ο θεατής να θυμάται κυρίως την ατμόσφαιρα, καθώς οι λεπτομέρειες ήταν αποκλειστικά για αναλυτές. Τον ενδιέφερε να αποτυπώνει τα όνειρα που έδειχναν απραγματοποίητα. «Κομφορμίστας», «Τσάι στη Σαχάρα», «Τελευταίος Αυτοκράτορας» [Που επαναπροβάλλεται αυτές τις μέρες στις μεγάλες οθόνες]…
Μια ταινία όμως τον έβαλε στο στόχαστρο, καθώς οι σκηνοθετικές του επιλογές και το ομερτά με τον πρωταγωνιστή του, οδήγησαν μια νέα ηθοποιό στον πιο σαρωτικό πόνο που την ακολούθησε σε όλη της τη ζωή: έναν προσχεδιασμένο κινηματογραφημένο βιασμό. «Το Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», μια ταινία μεταξύ άλλων για την ασύδοτη σεξουαλική απελευθέρωση, οδήγησε τη Μαρία Σνάιντερ να ζει για το υπόλοιπο της καταπονημένης της ζωής ως κακοποιημένη και καταγεγραμμένη την ώρα που δεχόταν τη βίαιη σοδομιστική εκτόνωση του Μάρλον Μπράντο, σε μια σκηνή που για χρόνια κανείς δεν φανταζόταν ότι ήταν αληθινή. Η ίδια μίλησε λίγο πριν φύγει από τη ζωή για τη συμφωνία Μάρλον Μπράντο και Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και την αδήλωση απαίτηση τους να αποδεχτεί αυτό το γεγονός ως επιλογή του σκηνοθέτη που θα έδινε πιο ρεαλιστική ερμηνεία.
Τελικά ένας σπουδαίος σκηνοθέτης αποτελείται από τα βασιλικά του ενδύματα ή τα ρετάλια των κακών επιλογών του; Δεν υπάρχει μια μοναδική απάντηση. Υπάρχουν όμως ταινίες σπουδαίες που λένε ιστορίες και ο δημιουργός που πλέον κρίνεται από τις επιλογές του πριν και μετά το χτύπημα της κλακέτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου